“Εκεί που το μεσογειακό κλίμα συναντά την εύνοια της φύσης, σε έναν ευλογημένο καταπράσινο τόπο, λουσμένο απο τον ελληνικό ήλιο, προικισμένο απο ανεξάντλητες φυσικές ομορφιές και ζωσμένο απο τρεχούμενα νερά ,απλώνεται ο Θεσσαλικός κάμπος. Στην άκρη του, στις παρυφές του Ολύμπου, φωλιάζει ο Τύρναβος, με τον απέραντο αμπελώνα του που κρύβει ανεκτίμητους θησαυρούς. Εκεί τα απόκρυφα μυστικά της οινοποίησης μεταφέρονται με σεβασμό απο γενιά σε γενιά , ενώ η παραδοσιακή τέχνη του κρασιού εμπλουτίζεται με την επιστημονική γνώση και τις νέες τεχνολογίες. Έτσι οι θησαυροί της φύσης “παντρεύονται” με τον κόπο και το μεράκι των ανθρώπων “γεννώντας” εκλεκτά κρασιά που μαγεύουν και τους πιο απαιτητικούς ουρανίσκους. “

Ο αμπελώνας του Τυρνάβου εκτείνεται σε 26000 στρέμματα γεμάτα ευωδιαστές ποικιλίες σταφυλιού όπως ο Ροδίτης, το Μπαντίκι καιη Λημνιώνα που παραδοσιακά καλλιεργούνται στην περιοχή, καθώς και άλλες ελληνικές ποικιλίες που καλλιεργήθηκαν αργότερα όπως η Ντεμπίνα, η Μαλαγουζιά το Ασύρτικο. Το ψηφιδωτό του Τυρναβίτικου αμπελώνα συμπληρώνουν οι κοσμοπολίτικες ποικιλίες όπως Syrah, Merlot, Cabernet, Sauvignon, Ugri blanc, Maccabeu, Chardonnay  και Sauvignon blanc με “βασίλισσα” την ερυθρή ποικιλία Μοσχάτο Μαύρο Τυρνάβου , που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του αμπελώνα.

Η Ιστορία

Η εκτεταμένη αμπελοκαλλιέργεια θεωρείται ο κύριος συντελεστής της οικονομικής ανάπτυξης του Τυρνάβου , στην οποία θα πρέπει να προστεθούν η βαμβακοκαλλιέργεια καθώς και οι δυναμικές καλλιέργειες των οπωροφόρων (αχλαδιές και ροδακινιές).

Σε ότι αφορά την ιστορία της αμπελουργίας και του κρασιού στην περιοχή Τυρνάβου, υπάρχουν γραπτές αναφορές απο τους Βυζαντινούς κιόλας χρόνους. Σε γράμματα του άρχοντα της Δυτικής Θεσσαλίας, Μιχαήλ Γαβριηλόπουλου (1295), αναφέρεται μεταξύ άλλων ειδικός φόρος οίνου και ελαίου (Τσοποτός, 1896).

“Το μέγιστον μέρος της Θεσσαλικής γης, η πεδινή Θεσσαλία ανήκεν κατα τας παραμονάς της τουρκικής κατακτήσεως εις το Δημόσιον, εις την αρχοντικήν τάξιν και εις την εκκλησίαν, εις μεγάλας μερίδας, ήτοι ζευγάρια, ζευγολατεία και ιδιόκτατα χωριά,τα οποία εκαλλιεργούντο υπο γεωργών ουχί ελευθέρων αλλά δεσμευμένων εις την γενέθλιον γην και καλούμενων παροίκων ή προσκαθημένων. Αποτελούσαν μέρος του κτήματος και ματεβιβάζοντο μετα των αγρών, αμπέλων, βοσκών και λοιπών συστατικών αυτού.“(Τσοποτός , 1896).

Στην περίοδο της τουρκοκρατίας τα αμπέλια ήταν απο τα λίγα κτήματα οπου αναγνωριζονταν τέλεια και απεριόριστος ιδιοκτησία (Μουλκ).

Ο Γάλλος Leon Heuzey, επισκέφτηκε τον Τύρναβο το 1858 και αναφέρει μεταξύ άλλων το φόρο που πλήρωναν στους Τούρκους , το “ζινζιριέ” δηλαδή το φόρο της δεκάτης επί του μούστου. Όποιος δεν πλήρωνε τέτοιο φόρο δεν μπορούσε να κάνει κρασί. 

Ο W.Leake το 1806 βρήκε στον Τύρναβο 1500 οικογένειες μεταξύ των οποίων μόνο 70 τούρκικες. Με δεδομένο το γεγονόςοτι οι Τούρκοι, απέφευγαν την παραγωγή κρασιού , εξαιτίας της θρησκείας τους, συμπαιρένεται οτι μόνο ο ελληνικός πληθυσμός ήταν αυτός που ασχολούνταν με την παραγωγή κρασιού.

Ο Σ.Παγανέλλης καθώς και ο Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης , ο εκδότης του Προμηθέως, περιγράφοντας τον Τύρναβο του 1880 αναφέρουν :”Ο Τύρναβος έχει προϊόντα κουκούλια, πέπονας , πολύν οίνον αλλ’ αδύνατον , ούτος πέραν του Απριλίου δεν διατηρείται.“