Το δημοτικό διαμέρισμα των Δελερίων βρίσκεται σε απόσταση 19 χλμ. από τη Λάρισα και 6 χλμ.  βόρεια  από τον Αμπελώνα, με 1002 κατοίκους και έκταση 21.996 στρέμματα.

Στο κέντρο των Δελερίων δεσπόζει  ο ναός του Αγ. Δημητρίου (1898), ενώ η εκκλησία της Παναγίας, που καταστράφηκε το 1897 από τους Τούρκους, ανακατασκευάστηκε  το 1980.  Στο ξωκλήσι του Αγ. Αθανασίου (1968), που βρίσκεται στην είσοδο του χωριού, οι κάτοικοι γιορτάζουν την Πρωτομαγιά  με ψήσιμο αρνιών  σε κατάλληλα διαμορφωμένο  χώρο.

Οι κάτοικοι των Δελερίων εργάζονται σε υπηρεσίες της Λάρισας και των άλλων αστικών κέντρων της περιοχής ενώ αρκετοί ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Ιστορική Αναδρομή

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το χωριό αποτελούνταν από 3 οικισμούς, το «Δελέ» το «Κουτάφ» και «Εβερναζ», που αντιστοιχούν στα ονόματα Αράβων στρατηγών. Τα Δελέρια μέχρι το 1881 ήταν υπό τουρκική κατοχή και κατοικούνταν από Τούρκους. Μετά τη συνθήκη του Βερολίνου το χωριό προσαρτήθηκε στη Θεσσαλία και εγκαταστάθηκαν  εδώ κάτοικοι από τα μέρη Κρυόβρυση, Ελασσόνα, Καρυά και Συκαμινέα. Αξιοσημείωτο γεγονός στην ιστορία του χωριού αποτελεί  η ελληνοτουρκική μάχη, που διεξήχθη  εντός του οικισμού το 1897. Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος  του 1897 άρχισε στις 5 Απριλίου και ήταν ατυχής για την Ελλάδα. Η περιοχή του Τυρνάβου επηρεάστηκε από την πρώτη  κιόλας μέρα, καθώς οι  εναρκτήριες συγκρούσεις έλαβαν χώρα στη Μελούνα,  στους πρόποδες  της οποίας βρίσκεται ο Τύρναβος. Επικεφαλής της ελληνικής Ταξιαρχίας που είχε καταλάβει τη γραμμή Μπογάζι –  Λουσφάκι, Γκριτζόβαλη, Μελούνα  ήταν ο ταξίαρχος Μαστραπάς και διοικητής των τουρκικών στρατευμάτων ο Εντέμ Πασάς. Η μάχη άρχισε στις 6 το πρωί της Κυριακής των Βαΐων, στη Μελούνα. Μετά από σθεναρή αντίσταση τα ελληνικά στρατεύματα, που εντωμεταξύ  έχασαν  τον ταξίαρχό τους, υποχώρησαν στη γραμμή Λουσφάκι – Δελέρια, που έγινε τρομερή μάχη. Ύστερα από ηρωική άμυνα μιας μέρας μπροστά στη μεγάλη αριθμητική υπεροχή του εχθρού, ο ελληνικός στρατός αναγκάστηκε  να υποχωρήσει  προς τη Λάρισα κι από κει στα Φάρσαλα.

Οι κάτοικοι του  Τυρνάβου και των γύρω χωριών, βλέποντας  τα ελληνικά στρατεύματα  να συμπτύσσονται, εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και έφυγαν με κάθε μέσο (σούστες, κάρα κ.λ.π.) προς τη Λάρισα. Η ανάμειξη του άμαχου πληθυσμού  με τα  υποχωρούντα στρατεύματα  επέφερε μεγάλη σύγχυση.

Ο τουρκικός στρατός κατέλαβε τον Τύρναβο στις 12 Απριλίου 1897. Οι Τυρναβίτες ακολούθησαν τα υποχωρούντα στρατεύματα και από τη Λάρισα, τα Φάρσαλα, το Δομοκό, τη Λαμία έφθασαν στη Χαλκίδα, στη Λειβαδιά και στην Αθήνα όπου έμειναν για έναν περίπου χρόνο.

Με την επιστροφή των κατοίκων  στα επόμενα χρόνια, τα Δελέρια ακολούθησαν μέχρι και σήμερα  το δρόμο της ανάπτυξης μέσα από τις καθημερινές  προσπάθειες  των ντόπιων κατοίκων τους.